Γιατι εγω πιστευω στις νεραιδες.

Καπου καπου με πιανουν τα κλαματα,αλλωτε νιωθω ενοχες και αλλες φορες νιωθω ενα γλυκο χαδι αναπολλώντας αθωες τρυφερες παιδικες στιγμες καπως σαν φωτογραφικο φλας που ξαφνικα εξαφανιζεται τρομαγμενο μεσα σε ενα αποπνικτικο σκοταδι.Ενα χλωμο προσωπο με δυο γυαλιστερα αινιγματικα ματια.Μια περιεργη φιγουρα που εμελλε να αγαπησω τοσο πολυ και τοσο απροσμενα.Παλια βλεμματα χωρις νοημα,ενα γεια σκετο που τωρα τοσο πολυ θα ηθελα για να με βγαλουν απο την θλιψη που με αγγαλιαζει απελπιστικα σφιχτα,οπως θα ηθελα για λιγα δευτερολεπτα να την αγγαλιασω κι εγω.Το ξερεις οτι θα ηθελα να αγκαλιασω καποτε μια νεραιδα?Μια απο αυτες που στα παραμυθια πετανε μεσα στην αστραφτερη τους ασημοσκονη..το ξερεις οτι υπαρχουν νεραιδες?Ναι υπαρχουν,υπηρχε και η δικη μου αλλα ποτε δεν ηξερα την μαγικη υπαρξη της..παντα εκρυβε την λαμψη της και την ασημοσκονη της κατω απο την μυστηριακη ομορφια της.Η δικη μου ηταν η πιο ομορφη και η πιο ευθραυστη απ'ολες.Ηταν τοσο ευθραυστη που δεν πλησιαζε ποτε αρκετα κοντα σου φοβουμενη μηπως τα μαγικα της φτερα σπασουν η μηπως καποιος προσπαθησει να της τα σπασει η μηπως ξεφυγει λιγη απο τη μυστικη της σκονη και την καταλαβουν.ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΠΟΤΕ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΝΑ ΑΓΚΑΛΙΑΣΩ ΜΙΑ ΝΕΡΑΙΔΑ ΠΟΥ ΠΕΤΑΕΙ..ΓΙΑΤΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΕΤΑΞΕ ΚΑΙ ΠΗΓΕ ΣΕ ΕΝΑ ΑΛΛΟ ΠΑΡΑΜΥΘΕΝΙΟ ΚΟΣΜΟ.Εκει δεν υπηρχαν ανθρωποι που να θελουν να σπασουν τα φτερα της,εκει απλωνε χαρουμενη την ασημοσκονη της και πλεον τα γυαλιστερα της ματακια ελαμπαν ευτυχισμενα.Ποσο θελω καπου καπου να την εκανα να μην πεταξει,να της εσπαγα εγω το φτερο της,αλλα επειτα σκεφτομαι οτι ετσι ποτε δεν θα εφτανε στον παραμυθενιο της κοσμο.Θα βγω ομως το βραδι σε καποιο μπαλκονι και θα ριξω λιγη απο τη δικη μου ασημοσκονη για να κρατησει κατι δικο μου,γιατι την αγαπω και δεν θελω να με ξεχασει,γιατι ολοι κρυβουμε λιγη ασημοσκονη ...Η δικη μου λοιπον νεραιδα πεταξε,ηξερα μια νεραιδα που πεταξε καποτε.. στηΖ.